martes, 18 de enero de 2011

En recuerdo ....

Sólo quería explicaros porque llevo días sin actualizar mi blog ni pasar a saludar por los vuestros.
Están siendo unos días muy difíciles, Amàlia, una chica dulce y sencilla, nos ha dejado de una forma inesperada. Su vida se esfumó en un segundo y una familia quedó destrozada después de una llamada telefónica. No entiendo nada ...... estoy triste y enfadada, estoy deprimida y angustiada, me gustaría decir alguna palabra a sus padres que les reconfortara y me quedo callada. Es tanta la impotencia que me ha sumido en un estado de sopor del que seguro me recuperaré, pero..... ¡¡¡¡ todo me parece tan duro en estos momentos !!!!
Al seguir con mi enfermedad y casi no trabajar hace que mi cabeza no pare de dar vueltas a estos 4 años en que la vida no ha sido nada fácil ... pero si pienso en mis queridos vecinos y amigos no puedo nada más que dar gracias por poder seguir adelante. Todo son contradicciones y pensamientos negativos pero sé que poco a poco se irá convirtiendo en positividad que fue la palabra que escogí para el nuevo año y aunque la vida sea en algunos momentos tan cruel tenemos que seguir adelante. Por eso hoy he decidido contaros mi estado emocional y haceros partícipes de mis sentimientos. Esto me ayudará a que a partir de mañana vuelva a coger mis lápices de colores , mis papeles y mis tintas y empiece de nuevo a crear.
Pido perdón si alguien le molesta mi entrada pero mi blog es más que mis creaciones, ellas están unidas a mis sentimientos y muchas veces necesito plasmarlos junto a ellas.
SER MUY FELICES.

29 comentarios:

  1. Anna, molts ànims en aquests difícils moments. Tens raó: la vida de vegades fa coses que no s'entenen i que no són justes, però les hem d'acceptar i continuar endavant.
    Molts petons

    ResponderEliminar
  2. Vaya..., no se me ocurre nada que decir para animarte. El blog, no importa la razón por la que haya sido creado, al final no es sólo escaparate de aquello que hacemos, sinó también de cómo somos y lo que sucede a nuestro alrededor. Este es tu rincón, casi como tu segunda casa así que, no deberías pedir perdón. Tu compartes lo que sientes que tienes que compartir. Hay muchas cosas que no sé pero sí he aprendido un par de ellas: una es que no se puede gustar a todo el mundo (¡Qué se le va a hacer!)y otra que no se puede crear sin sentimiento, sin corazón...
    Cuídate mucho, descansa, coge fuerzas... ¡Y ánimo! Un abrazo ♥

    ResponderEliminar
  3. Elena, LLudria,GRACIES de tot cor.

    ResponderEliminar
  4. Sólo puedo mardarte y un abrazo y mucho ánimo.
    Besitos

    ResponderEliminar
  5. Anna, mucho ánimo!A veces ocurren cosas incomprensibles... Por eso hay que intenta no pensar en ello (aunque sé que es muy difícil) y disfrutar de la vida tooodo lo que se pueda.

    Un beso!

    ResponderEliminar
  6. MOlts anims i una abraçada ben forta....

    cARMEN

    ResponderEliminar
  7. No pidas disculpas, es tu blog y haces lo que quieres con él.
    Las manualidades y bloguear son la mejor terapia que he descubierto hasta ahora :)

    Un abrazo bien grande y mucho ánimo para pasar estos días tan duros.

    Un beso desde Valencia,
    Mariangeles

    ResponderEliminar
  8. Anna, la vida es muy dura a veces, lo que he aprendido en la mia es que por muchos palos duros que recibimos siempre conseguimos salir adelante, esa es la parte positiva, hoy te duele muchisimo pero dia a dia ese dolor se hace mas leve, nunca olvidas, ni dejas ese dolor, pero aprendes a vivir con el y al final siempre queda el entendimiento entre tu y el, hay momentos que aunque pasen muchos años ese dolor vuelve a asomarse pero tu ya has aprendido a curarlo y guardarlo donde debe estar. Espero que todo vaya a mejor y que encuentres consuelo en tu interior muy pronto.
    Besos y abrazos desde mi corazon.

    ResponderEliminar
  9. Mucho ánimo, Anna, aunque ya sé que es más fácil decirlo que tenerlo...pero desde aqui te mando un fuerte beso y abrazo que si acaso, te reconforten un poquito y sepas que tienes gente que piensa en ti...el blog es una parte de nosotras, con nuestros dias buenos y malo, nuestros momentos creativos, tristes o por que no alegres...asique está bien que plasmes en él lo qu enecesites...y nosotras aui para apoyarte y mandarte muchos besos!!!

    ResponderEliminar
  10. Animo y para nada hay que pedir perdon por compartir tus sentimientos.

    ResponderEliminar
  11. HOla, Anna: Siento el momento por el que estás pasando. Date tiempo, y no te presiones queriendo hacer cosas que no te apetecen. Eso sólo produce frustración. Así que piensa en positivo, en la gente que te rodea y te quiere, como has dicho tú misma, y poco a poco todo se colocará en su sitio.
    Te agadezco enormemente todos los mensajes que me dejas en mi blog. Eres una de las habituales, y yo soy una desconsiderada por no pasarme por aquí. Pero a partir de ahora, me verás mucho más. He visto cosas tuyas preciosas, voy a seguir "fisgando"

    Un abazo enorme

    MARTAO

    ResponderEliminar
  12. con estas cosas una nunca sabe que decir, solo puedo mandarte un abrazo muy fuerte. Mucho ánimo y un beso muy fuerte

    ResponderEliminar
  13. Sólo puedo que dar las gracias a todas . Vuestros comentarios son de mucha ayuda.

    ResponderEliminar
  14. Hola guapa,
    Este es tu blog, tu rinconcito, tu via de escape .. después de la tormenta llega la calma, y despues de un momento triste en el que te expresas libremente en tu espacio, volverás a rellenarlo de tus obras de arte llenas de colores .. Ánimo Anna, que impotencia se siente tantas veces con lo que hay a nuestro alrededor .. pero aunque nunca se olvidan, el tiempo siempre suaviza estas situaciones, es algo que todos sabemos, pero espero que te ayude leerme .. UN ABRAZO !!!!

    ResponderEliminar
  15. El meu cor està amb tu i amb la família de l'Amàlia.

    Una abraçada

    ResponderEliminar
  16. Recibe un beso enorme de mi parte que sirva para endulzar tu alma

    ResponderEliminar
  17. Un fuerte abrazo ISA, LAURA Y SESÉ. GRACIAS.

    ResponderEliminar
  18. En estos momentos no hay palabras de consuelo y te sientes impotente.
    Muchos besos y ánimo

    ResponderEliminar
  19. No, no es justo que pasen éstas cosas.....
    Anna, sé que no hay consuelo, al menos por ahora, pero quiero mandarte un beso y un abrazo muy fuerte para intentar aliviarte un poco de dolor....

    ResponderEliminar
  20. Muacksssss, un besito y mucho animo guapa

    ResponderEliminar
  21. Hola Anna: por fin doy señales de vida, pero sobre todo, pidiéndote disculpas por haber sido tan desconsiderada. Tú siempre has estado animándome en los malos momentos y yo, encerrada con mis problemas, no he sido capaz de venir por aquí, ni siquiera para darte las gracias por estar siempre pendiente de mí.
    Espero que estos días de angustia se vayan suavizando poco a poco, y, lo único que tienes que hacer, es estar al lado de esos padres, como has hecho hasta ahora. En los momentos de dolor, sobran las palabras y el sólo hecho de estar al lado de la persona que sufre, es suficiente. Yo he sentido lo mismo cuando leía tus palabras. Muchas gracias, de nuevo por todo el apoyo que me has dado. Sigue así y no cambies nunca.
    Un abrazo muy fuerte.

    ResponderEliminar
  22. Un abrazo y que sigas con el animo arriba

    ResponderEliminar
  23. Thessa, Olga, Yesterday gracias por vuestro apoyo.

    ResponderEliminar
  24. Anna, només dir que ànims i que s'ha de deixar passar el temps... vaig perdre el meu cunyat amb tansols 21 anyets i van ser dies duríssims per a tots, però el temps ho ha anat suavitzant. Sort del temps! De paraules poques, millor un petó i una abraçada! un*

    ResponderEliminar
  25. Gràcies Alícia..... A quasibé cada casa hi ha una dolorosa història ( vosaltres ho heu patit d´aprop , ho sento molt )... Fa 4 anys vaig perdre a la meva millor amiga després d´una intervenció quirúrgica i com tu dius , sort del temps !!!

    ResponderEliminar
  26. Anna... sento moltíssim que estiguis passant per moments tant dificils...conec perfectament com et sents, perque jo mateixa em sento també enfadada amb les injusticies de la vida i em consta personalment lo dificil que resulta moltes vegades tirar endevant amb tant dolor...però Anna... no queda altre...tirar endevant, possar il.lusió, deixar passar el temps, comunicar-se amb els altres, deixar només just l'espai suficient pel dol i la pena i la resta de l'espai per omplir-lo de xerrades, de lleus somriures mestres tornen a venir ganes de riure i confiar que el temps en el que no arribi l'oblit, sino en el que el records no facin mal no trigui a passar.

    I finalment Anna, pel que dius que la malaltia et deixa molt de temps per rumiar i el cap fa de les seves... et prometo que si un día trobo l'"interruptor" del meu cap per desconectar-lo de tant en tant, et faré saber on es troba! per que puguis deixar el teu en "pause" quan ho necesitis! jejeje

    Un petó i molts ànims guapa!

    ResponderEliminar